Het einde van de Ramadan en Ghadames-trip

Eerst het goede nieuws… Ramadan is over! We mogen weer op straat eten en drinken zonder raar aangekeken te worden (gelukkig kunnen ogen nog steeds niet doden), winkels zijn overdag gewoon open en het dagelijkse leven is voor Libische begrippen weer zo goed als normaal!

Zo dat is eruit. Nu kan ik gelijk door met vertellen over de trip die ik en mijn mede-stagiair Bas gemaakt hebben van afgelopen dinsdag tot en met vrijdag. We zijn met het vliegtuig vanuit Tripoli naar Ghadames gevlogen. Dit is een UNESCO-stadje middenin in de woestijn. Beroemd om zijn oude, koele (!) stad uit 1200 A.D. die nog steeds in gebruik is.

Na een één uur durende vliegreis in een klein vliegtuigje, ca 30 man zat er in denk ik, kwamen we aan op een heel klein vliegveld op 20 km van Ghadames. Eigenlijk is vliegveld een te groot woord, omdat het meer doorging voor een geasfalteerde vlakte middenin de woestijn. Wat we vantevoren niet beseft hadden was dat er geen taxi’s of bussen in en rondom Ghadames zijn, waardoor we moesten liften om vanuit het wannabe-vliegveld middenin de woestijn in de stad te geraken. Gelukkig was er een erg aardige Tuareg, een lokale woestijnbewoner die zelfs geboren was in de woestijn, bereid om ons te brengen.

Aangekomen in de stad kwamen we erachter dat we de enige Westerse toeristen waren. Het was geen toeristenseizoen, Ramadan en het is natuurlijk Libië. We verbleven in een Youth Hostel dat aandeed als een socialistisch, met Russische roebbels betaald, propaganda-achtig gebouw. Aangezien we slechts 4 euro per nacht betaalden voor een bed en drinken, hoor je mij niet klagen. Het was wel apart om de enige hostelgast te zijn in zo’n groot gebouw.

Ons doel van deze trip was om het echte Libië te ervaren, uit Tripoli te geraken en natuurlijk om de woestijn en de oude stad van Ghadames te bekijken. Vooral dit laatste was erg de moeite waard. Een schitterende stad met overal witte muren middenin in de woestijn, waarin bijna alles overdekt is en het heerlijk fris is. Vroeger liepen de vrouwen erop de daken en de mannen op de begane grond. Een local was zo aardig om ons zijn huis te showen en ons een tour over de daken te geven.

Op het oude stadje na was er in het nieuwe Ghadames, waar de locals gedwongen waren om eind jaren zeventig in te gaan wonen omdat het Libische regime de oude stad voor toeristische doeleinden wilde gaan gebruiken, weinig te beleven. Het was Ramadan wat synoniem is voor saaiheid en het is erg kleinschalig en natuurlijk middenin de woestijn. Wel was het heerlijk om even de rust en stilte van de woestijn te ervaren en te ontsnappen uit het drukke Tripoli ( nu klink ik echt als iemand van 80…).

Ik heb nu trouwens bevestiging over mijn terugvlucht en die staat gepland voor 5 oktober. Over drie weken ben ik weer terug in Nederland!