Libya. What can I say....

Over 8 dagen ben ik al weer thuis! Dan begint mijn oude en meer ‘normalere’ leventje weer. Een mooie gelegenheid om een update te geven over de minder normale dingen die ik hier heb beleefd.

Het verhaal wat ik jullie eigenlijk niet kan onthouden is dat van de allereerste kerel ooit, ik hoop tevens ook dat het de laatste keer is, die mijn nummer probeerde te regelen.
Bas, de andere stagiair, en ik zaten in een taxi en we waren op weg naar een hotel. Ik zat voorin en hij achterin. Vanaf het moment dat ik in de taxi stapte was de blik van de taxichauffeur, een erg lelijke kerel van rond de 30, op mij gericht. Naarmate de rit vorderde, ontstond er een gesprek wat ongeveer zo verliep:

Chauffeur: ‘How old are you?’
Joeri: ’22.’
Chauffeur: ‘Are you married?’
Joeri: ‘No.’ ( Is normaal, vragen ze wel vaker.)
Chauffeur: ‘Do you have children?’
Joeri: ‘No.’ (Ok, nu wordt het wel vreemd.)
Chauffeur: ‘Can I have you number?’
Joeri: ‘No.’ (WTF!?)
Chauffeur: ‘But I want to text you..’
Joeri: ‘….’ (Hoe kom ik zo snel mogelijk uit deze taxi.)

Vanaf dat moment reden we voorbij de plaats van bestemming, omdat hij ons wel een tour door de stad wilde geven. Bas kon zijn lachen bijna niet inhouden natuurlijk en na lang aandringen stopte de chauffeur eindelijk en wist ik niet hoe snel ik uit die taxi moest springen.

De tweede bizarre gebeurtenis vond afgelopen donderdag plaats toen we de universiteit in Tripoli gingen bezoeken. We moesten in opdracht van de ambassade een onderzoekje doen naar deze universiteit en we hadden twee Libische vrienden bereid gevonden om ons rond te leiden. Na eerst de faculteit voor nucleair energy (die moest ik gewoon zien) gezien te hebben en een college voor eerstejaars geneeskunde in het Arabisch bijgewoond te hebben (uiteraard snapte ik er niets van), werden we in de gang staande gehouden door twee Libische kerels.

Ééntje had een oortje in en beide waren in gewone burgerkleding.
Na een 30-minuten durend gesprek, de beide heren spraken nauwelijks Engels, bleek dat ze van de beveiliging/geheime dienst waren en dat ze ons niet vertrouwde. Wat waarschijnlijk ook niet hielp, was dat we zeiden dat we voor de Nederlandse ambassade werkten. Uiteindelijk moesten we mee naar het hoofdkantoor van de beveiliging, waar ze uit probeerden te vogelen wat onze bedoelingen waren.

Op heel de universiteit waren wij de enige niet-Arabieren, dus we waren wel een opvallende verschijning natuurlijk. Na een lang gesprek op het kantoor en na flink aan de tand te zijn gevoeld, werden we vriendelijk doch dringend verzocht de universiteit te verlaten, maar het vooral niet persoonlijk op te vatten… Aangezien we onze Libische vrienden niet in de problemen wilden brengen, zijn we maar weggegaan.